خیابان علم الهدی یکی از خیابان‌های رشت است که در حافظه تاریخی مردم این شهر، خوش نشسته است.
در رشت، خیابان‌های زیادی وجود دارد که برای قدیمی‌ها، حسی نوستالوژیک دارد. خیابان‌هایی که برای خیلی‌ها بوی جوانی و شور می‌دهد. بوی باران‌های بیامان و سقف‌های پوشیده از سفال و خاطرات دور و دراز.
علم الهدی همان خیابانی است که اکبر رادی نمایشنامه نویس معاصر ایران از آن مستقیم یا غیرمستقیم در نمایشنامه‌هایش می‌گوید. همان خیابانی است که وقتی نیما یوشیج به رشت آمد با شاعران و فرهیختگان این شهر در آن قدم زد، شعر خواند و شعر شنید.
خیابانی که شاهد قدم‌های کسانی بود که می‌رفتند تا در اولین کتابخانه ملی ایران در این خیابان، کتاب بخوانند و لحظاتی را با عطر کاغذ و کتاب و مجله بگذرانند.
تاریخچه خیابان علم الهدی از دیروز تا حال
این خیابان جزء اولین خیابان‌های عریض رشت است که در سال ۱۳۱۰ خورشیدی احداث شد. کم کم در طرفین آن مغازه‌ها شکل گرفتند و قسمتی از مرکزیت شهر به سمت این خیابان سوق داده شد.
این خیابان، قدیمیترین و اصلی‌ترین میادین شهر یعنی شهرداری و سبزه میدان رشت را به هم متصل می‌کند. قدیمی‌های رشت نام این خیابان را به شانزلیزه می‌شناسند.
از اواخر مرداد ماه ۱۳۹۱ پیاده راه سازی این خیابان شروع و در اواخر اسفند ماه همان سال نیز افتتاح شد. این پیاده راه در ضلع غربی خیابان شهرداری قرار دارد.
دیدنی‌های پیاده راه علم الهدی
اگه به رشت آمدید حتما زمانی را برای قدم زدن در سنگفرش این خیابان زیبا در نظر بگیرید. ردیف چراغ‌های بلند، صندلی‌هایی برای درنگ و استراحت، حوضچه‌های سنگی، نمادهای بومی این خطه مثل قایق چوبی و شالیزار کوچک و خلاصه حس و حال این خیابان در چهار فصل سال بی‌شک چشمان شما را خیره می‌کند.
سیاه مشقِ ابیاتی از شعرِ آشنای «باز باران» گلچین گیلانی به صورت پراکنده بر روی مکعب‌هایی توپر یا توخالی، از جذابیت‌های بصری این خیابان است. مکعب را در فضای این پیاده راه چندین بار می‌بینیم. مکعب که ساختار حجمی قدرتمند و مدرنی در هنر معاصر به شمار می‌رود، در کنار نمادهای سنتی به تلفیق سنت و مدرنیته در این خیابان کمک فراوانی کرده است.
مجسمه‌های برنزی این خیابان بسیار زیبا و هوشمندانه طراحی شده‌اند. آنها فاقد جنسیت و جزئیات هستند و حالاتی از کار و زندگی روزمره افراد را با نگاهی هنرمندانه ترسیم کرده‌اند. انسان متفکر، رو‌به آسمان، چتر به دست، شالیکار، چانچو (زنبیل) به دوش. همه این مجسمه‌ها سوژه‌های جالبی برای عکاسی هستند.
ماشین‌های برقی این خیابان نیز برای انتقال مسافران از سبزه میدان رشت تا شهرداری در طول این خیابان هر روزه به صورت رایگان در دسترس است.
اولین کتابخانه ملی ایران در خیابان علم الهدی
ایده تاسیس اولین کتابخانه ملی ایران در سال ۱۳۰۶خورشیدی توسط محمد علی تربیت، رییس اداره فرهنگ گیلان، در زمین اهدایی شهرداری رشت مطرح شد و در ۱۹ مهر ۱۳۱۳ همزمان با جشن هزاره فردوسی، این کتابخانه شروع به کار کرد. کتابخانه ملی رشت در ورودی خیابان علم الهدی، جنب ساختمان شهرداری رشت قرار دارد. روبروی در ورودی کتابخانه، به مجسمه چوبی زیبایی به شکل کتاب‌های چیده شده بر روی هم برمی‌خوریم که گویی ما را به کتابخانه دعوت می‌کند.
نمای خارجی ساختمان در قسمت ﻃﺎقﻫﺎ، در ﺑﯿﻦ ﭘﻨﺠﺮهﻫﺎ ﺑﺎ ﮐﺎﺷﯽﻫﺎی ﻫﻔﺖ رنگ و ﺷﻤﺴﻪﻫﺎی ایرانی چشم هر گردشگری را به خود جلب می‌کند.
کنار کتابخانه ملی، یکی از قدیمیترین ناشران و کتابفروشی‌های این شهر قرار دارد. کتابفروشی طاعتی که همیشه مشتاقان کتاب، پشت ویترین مغازه‌اش صف کشیده‌اند و تلاش می‌کنند هیچ کتابی را از چشم‌شان دور نماند.
خرید، گردش و تماشا در خیابان علم الهدی
این خیابان برای علاقمندان به خرید و پاساژگردی نیز گزینه مناسبی است. سه پاساژ نور، پاسارگاد و فاتحی و همچنین در طرفین خیابان، شاهد بوتیک‌های رنگارنگی از کیف و کفش، شال و روسری، البسه، زیورآلات، ساعت و مانند آن هستیم.
غروب‌ها این پیاده راه حال و هوای دیگری دارد و مملو از کسانی است که برای قدم زدن، حال و هوا عوض کردن و خرید ازخانه بیرون زده‌اند. غروب‌ها دو طرف خیابان علم الهدی پر از دست فروش‌هایی است که اجناس متنوعی از گل و گیاه، کفش و کیف، اسباب بازی و صنایع دستی را برای فروش عرضه می‌کنند.
وجود المانها و جذابیت‌های بصری مدرن و سنتی در کنار هم، مراکز خرید، کتابخانه ملی، دو سینمای بزرگ (میرزاکوچک و سپیدرود) و همچنین مکانی برای قرار گذاشتن، نشستن و قدم زدن و از همه مهمتر حال و هوای پرشور این پیاده راه، آن را به مکانی جذاب برای خیابانگردی در تمام فصل‌های سال تبدیل کرده است.
عکس‌ها: فرزاد فخرایی
نابرو
